“We moeten in de presentatie achteraf duidelijker stellen dat een van de verschillen tussen een voorstelling en een training, onder andere zit in de diepgang. Bij een voorstelling zitten we meer op niveau van herkenbaarheid en openheid creëren, tijdens trainingen worden inzichten verhelderd en wordt er meer geleerd.”
Dat was een van onze conclusies na onze tweede demodag woensdag.
Ik keer het vandaag ook graag om. Je kan op rationeel niveau en door gedrag in te oefenen heel veel inzien en begrijpen en toch niet werkelijk achteraf het geleerde omzetten in de praktijk.
Daar ligt dan net de kracht van wat we in voorstellingen doen. Herkenbaarheid is misschien niet hetgeen waar men aan de oppervlakte eerst eventjes doorheen moet om dan verder te kunnen. Misschien zit herkenbaarheid net in de diepste laag. Daar waar we weten, bewust of onbewust, hoe de dingen écht zijn. En is de krach van een improvisatievoorstelling dat het als een pijl naar die diepte schiet. En dat net daar iets moet geroerd worden om werkelijk tot (het begin van) echte verandering te komen.
Humor is licht en zwaar tegelijk, komt onvervalst binnen en kàn op de meest directe wijze aan ons bewustzijn raken.
Voor die aanraking spelen we.
Dank aan Niel Van Meeuwen voor de scherpe en heldere introductie van het thema!
alweer een pareltje, Nathalie!
Dit is op planckaerthetaan herblogden reageerde:
Elke improspeler zou dit moeten lezen. En uiteraard het principe “Lezen en vergeten!” toepassen, als het je echt een nieuw inzicht bijbrengt, dan blijft het sowieso hangen.