Laatst hadden we het met enkele trainers over welke woorden je gebruikt als je het hebt over de kracht van “die laag eronder”, het stuk wat mensen – zeker op de werkvloer – elkaar niet snel of graag laten zien, omdat ze denken dat dat zwak is, of omdat ze er zelfs gewoon niet meer bij raken.
Je weet wel, wat je écht voelt. Zeker als het minder goed loopt, lastig om mee om te gaan. Zaken als kwaadheid, verdriet, ontgoocheling. Niet de ‘omgezette versies’, bijvoorbeeld irritatie of trots of minachting, die je dan inzet om de strijd mee aan te gaan of verder te zetten.
Kwetsbaarheid is zo’n woord dat dan bovendrijft om dit te omschrijven. Al net iéts minder (voor sommigen) duf klinkend dan “je gevoelens tonen” of “je ware gelaat tonen”. Het gaat er daarbij niet om dat je jezelf gewillig laat pijn doen, wat dat woord wel lijkt op te roepen.
De kracht van kwetsbaarheid is dat je zelf je armaturen afgooit, wat de ander zal aansporen om niet meer met scherp te schieten.
Vaak hebben mensen zoveel beschermingslagen geïnstalleerd dat deze ook hinderend werken als er geen conflict is. We functioneren dan vanuit patronen, veronderstellingen, vooroordelen. We missen open-heid, en raken moeilijk in echte dialoog met de ander of onze omgeving.
Ik stootte op een boek en op een woord dat hierbij inspireert: ontwapening.
Omschreven in het boek “The beautiful risk of education” van Gert J.J. Biesta.
Zie bv deze blog over het boek, waaruit dit geciteerd:
“Cruciaal voor het onderwijs is dat het het kind openhoudt naar de wereld – naar de ander en het andere – zodat de mogelijkheid van aangesproken worden niet uit het curriculum of de school verdwijnt. Dat is geen kwestie van ‘empowerment’ – van het kind sterker maken – maar van ‘disarmament’ – een openhouden zodat het andere gehoord kan worden.“
Net in periodes waarin machteloosheid en wanhoop zwaar de overhand nemen bij de aanhoudende stroom berichten over smerige oorlogen, is dat militair klinkende woord treffend. En hoewel we het liever gisteren dan vandaag vooral letterlijk zouden willen zien, net ook in deze vorm: figuurlijk en op micro-niveau.
Zodat je kan blijven geloven dat “vrede begint bij jezelf”.
Ontwapenen.
Openhouden.
Luisteren als kunst.
Ik ben benieuwd naar dit boek. Ik wacht nog even op de vertaling, die verschijnt blijkbaar in het najaar.
Dit is op MEDIATION herblogd.