Mensen denken vaak spontaan dat improvisatietheater voorbehouden is aan extraverte mensen. Improvisatie kan nochtans een mooie training zijn in het in verbinding brengen van introvertie en extravertie.
Anders gezegd, bij een communicatieve interactie het evenwicht houden tussen bewust ervaren wat binnenkomt (inkomende fase) en een eerlijke expressie geven aan wat die dingen met je doen (uitgaande fase).
Door improvisatie-oefeningen te doen waarbij het expressie-deel duidelijk gevormd wordt vanuit de impressie, ontdekken mensen die zichzelf introvert noemen, dat ze net wél “sterk” kunnen improviseren en communiceren. Zoals Susan Cain het ongeveer verwoordt: we zitten met een gigantische denkfout wat betreft de invulling van communicatieve en sociaal vaardige mensen. Namelijk: verbaal sterk, onmiddellijk een mening hebbend, voortdurend in contact vertoevend met anderen, zichzelf onophoudelijk uitend.. In een diepere laag van communicatie is er echter nood aan een bredere perceptie, meer contact met jezelf, ruimte voor emotie, authenticiteit. In een wereld de die zichzelf wijsmaakt dat extravertie dient te overwegen ontstaat een soort egoïstische vervreemding. We nemen waar, maar niet écht. We kijken en luisteren met een analytische en kritische geest en laten ons ego onmiddellijk reageren. Echt waarnemen is de anderen en de dingen “laten spreken”, alvorens (eventueel) een respons te geven.
Het verschil tussen introvert en extravert verkennen is boeiend. Wie is bijvoorbeeld de dapperste?
Want wat is het spannendst: iemand durven beïnvloeden? Of je durven làten beïnvloeden?
Ik kan moeilijk zeggen van mezelf of ik introvert ben of extravert. Ik was vroeger lang niet zo extravert als nu, dat is duidelijk. Maar volgens mij ook helemaal niet introvert! Eerder meer afgesneden, steeds in mijn hoofd, aan het denken over wat er nog zou gaan komen. Niet zozeer aan het voelen wat ik beleefde “in het moment”.
Dat is als jongere veel veranderd.. Door van school te veranderen. Door in het jeugdwerk te stappen. Door te dansen. Door bepaalde mensen in mijn leven. Later door met kinderen te werken en vooral door er zelf te krijgen. En niet in het minst.. door improvisatietheater uiteraard.
Er wordt vaak gesteld dat er een continuüm is van introverte naar extraverte mensen, en dat iedereen zich érgens op die lijn bevindt. Ik denk niet dat dat klopt.
Volgens mij is het een assenstelsel en groei je in verbondenheid als je zowel meer introvertie als extravertie verwerft. Waardoor je sociaal en communicatief vaardiger wordt.
Niemand moet volgens mij bezig zijn met minder introvert of minder extravert te worden indien een van beide prominent aanwezig is. Vooral houden wat je al hebt lijkt me de boodschap. En o.a. de kracht ervan gebruiken om je óók meer van het ander eigen te maken.
Mensen die zichzelf als introvert ervaren aarzelen vaak om naar improvisatietraining te komen omdat ze denken dat het voorbehouden is aan extraverten. Maar daar doen we dus niet aan, aan die tegenstelling.
Welkom aan àllen dus op onze cursussen en workouts!