Help, mijn kind wil vlogger worden.

Dat is exact wat ik op een gegeven moment typte in de Google zoekbalk.
Ik vind het vlogfenomeen waar kinderen opvallend gek op zijn, zo los uit mezelf, onnozel en wat ik ervan zie vind ik langdradig. Omdat het een digitaal fenomeen is en ik toch al 42 jaar ben, weet ik ook dat ik op mijn hoede moet zijn voor een generatiekloofverschijnsel. Wanneer Daan naar vlogs kijkt van Dylan Haegens en Enzo Knol, voel ik denk ik dezelfde ergernis opkomen als wanneer mijn moeder tijdens een familiaal samenzijn gefrustreerd opmerkt dat we met z’n allen aan onze smartphone gekluisterd zitten bij wijze van siësta. Terwijl vroeger evengoed de tv de hele avond aan stond, zelfs tijdens het eten.
Waarschijnlijk word ik dus gewoon oud. Wikipedia weet me trouwens het volgende te vertellen: “Veel vloggers zijn jongeren tussen 11 en 27 jaar.”

Dus probeer ik, doorheen het pedagogisch verantwoord ondersteunen van Daan zijn wens, dat vloggen met een open geest te aanschouwen.

Hij kreeg voor zijn verjaardag een camera, mét selfiestick (probeer maar eens deftig te vloggen als je armen nog zo kort zijn). Ik rakelde zelf een oude liefde op door hem de beginselen van videomontage aan te leren. (Knippen! Nog knippen!!) We maakten afspraken over de privacy-settings van zijn video’s en de afbakening van zijn doelpubliek tot hij een stuk ouder (en wijzer) is. Ik figureerde gewillig in zijn allereerste “vloggie”. En we sporen vrienden en familie aan om eerlijke reacties te geven. Daan protesteerde namelijk tegen mijn weigering om zijn materiaal op het Grote Boze Open Web te plaatsen, omdat hij dan geen “haatcomments” zou krijgen, waar hij net veel uit wilde leren. Met succes, merci vrienden!

Ondertussen som ik voor mezelf de gelijkenissen op met wat “al langer bestaat”.
* Binnenkijken als je ‘s avonds door Hollandse straten wandelt, waar gordijnen minder ingeburgerd zijn.
* Kijken in het ongewone of liefst nog gewone leven van anderen, al dan niet fictief. Zoals in sitcoms of realityreeksen.
* Random stuff delen. Zoals 90% van de facebookstatussen.
* En vooral de camera keren. Zoals bij selfies, maar dan met bewegend beeld.
* Blogs zoals deze schrijven. Een vlog in tekst dus, over mijn eigen bedenkinkjes en dagelijkse beslommeringen. Waarmee ik jullie ook laat binnenkijken in “mijn privé”.

Nu ben ik ook nooit wild geweest van sitcoms (Leugenaar! Sex and the City!) en reality-tv. Dus merk ik bij mezelf steeds weer moeilijk bedwingbare manipulatieve suggesties opkomen: “Je kan ook eens een documentaire maken?”

Ik probeer ook de mogelijkheden te zien. Vloggen is een vrij nieuw fenomeen. Met zijn instant decadente commerciële uitwassen. Of met het torenhoge “Tiny gaat naar de winkel” – gehalte. Maar wie weet wat voor een potentie er in zit. Ik ben benieuwd naar vloggers met een verhaal bijvoorbeeld. Culturele vloggers? Activistische vloggers? Tips welkom! (Nope, nog niet voldoende zelf geëxploreerd…)
Of wijst dat er alleen maar weer op… dat ik vloggen niet snap? En wat is trouwens het criterium voor “een verhaal”? Geen slechte oefening in anderen. Werk aan de winkel! (En ik wilde net minder aan het scherm 😉 )