Trainen in (terug) “gewoon mens zijn”

Ik wens alle organisaties voor 2013:
medewerkers die heel goed zijn in gewoon “mens zijn”.  En aan alle medewerkers: organisaties die dat niet in de weg staan.

De afgelopen tijd ervaarde ik tijdens trainingen vaak heel expliciet hoe het daar allemaal op lijkt neer te komen in professionele omgevingen. Natuurlijk heb je een specifieke “rol” in een organisatie. Doch een heel groot deel daarvan kan je invullen door je eigen zelve te zijn, en daar lijken mensen vaak zo weinig op te ( durven / mogen / kunnen / willen ) vertrouwen.

Ik denk bijvoorbeeld aan:
– De leerkracht  die vol afgrijzen bedacht dat ze een associatie-oefening zou doen in de klas. “Je weet dan toch niet op voorhand wat die leerlingen gaan zeggen?? Wat als daar dan iets persoonlijk bij te pas komt??”
– De teammanager in een bank die er stellig van overtuigd was dat hij, wanneer hij ergens over twijfelde, dat onder geen enkele beding en in geen enkel geval mocht laten uitschijnen aan zijn teamleden.

.. of aan enkele hartverwarmende momenten:
– De leerling personenzorg die helemaal vastliep tijdens een rollenspel waarin ze probeerde om te gaan met het verdriet van een rouwende bewoner in een woonzorgcentrum. Ze panikeerde: wat als hij zou huilen, wat als  zij zelf zou huilen, waar was haar professionaliteit als ze hem zou kwetsen door de verkeerde vragen te stellen,… Toen ze haar rol als verzorgende mocht laten vallen om het opnieuw te spelen met de man als haar buurman in dezelfde situatie, ontdekte ze hoeveel kracht er schuilde in er-gewoon-als-mens te zijn.

– Het eerlijke gesprek tijdens een nascholing met leerkrachten over de graad van familiariteit tussen leerkracht en leerlingen. Het besef dat de grens soms hun echte persoonlijke grens is, anderzijds vaak slechts gestoeld op vage ideeën die men heeft zonder echt te weten of die terecht zijn: sociale aannames, beeld over wat de directeur hierover vindt,.. En de leerkracht die vertelde over de eye-opener toen een leerling vroeg tijdens een actua-gesprek: “Meent u dat heel écht, dat u wil dat we onze mening zeggen?”

Men lijkt vaak te denken dat de nodige en gewenste professionele autoriteit in een hoge status (met macht) schuilt, en vertrouwt te weinig op de waarde en de kracht van  authenticiteit.

Wat ik fascinerend vind aan het werken met toegepaste impro in organisaties is de volgende bedenking:
in theater is het de kunst je personage geloofwaardig te spelen, zodanig dat het geen rol meer lijkt te zijn. De grens doen vervagen tussen spelen en zijn.
En in het echte leven blijkt de kunst… exact hetzelfde: minder toneeltje spelen.
En dan gebruik je theateroefeningen om in het echte leven beter echte leven te spelen.. mindtwisting 🙂