Ik ben heel erg fan van geweldloze communicatie, maar niet van de naam. Het klinkt alsof het zacht en gemakkelijk is, maar het vereist eigenlijk best wat kracht in je spreken en een hoop moed. De improvisatie-oefeningen die ik in dat kader gebruik, stoelen op authenticiteit en verbinding met je emoties. En ook al is het aangewezen dat emoties niet met je aan de haal gaan, is het evengoed een valkuil om emoties als woede of verontwaardiging alsnog te maskeren om toch maar “geweldloos” te zijn.
Laatst zat er een ex-militair in een groep. Tijdens die oefeningen verwees hij naar oorlogsonderhandelingen en hoe belangrijk daarbij het gegeven is dat er een stok (lees bom) achter de deur is bij de partijen, voor het succes van de gesprekken. Niet omwille van de dreiging op zich, maar omwille van het feit dat partijen daardoor hun discussie zeer au sérieux nemen. Wat ik daar goed in kan volgen is dat er een vorm van power in je spreken mag zijn. Dat je een gerichte respons geeft, dat je weet waar je naartoe wil of dat tenminste wil onderzoeken. Zodat spreken binnen het kader van een conflict leidt tot beweging.
Er bestaat ook de term verbindende communicatie, maar met het concept van “power” in het achterhoofd, en een positieve kijk op conflict, verkies ik… GEWELDIGE communicatie.
P.S. 2 oktober 2017:
De term slaat aan! Mediv was onmiddellijk enthousiast en zet “Geweldige Communicatie” in als naam van een nieuwe opleiding in communicatie. Een aanrader trouwens!
