Er is een soort impro-op-maat voorstelling dat ik bijzonder leuk vind.
Vanaf vandaag geef ik ze de werktitel “exploratieve voorstellingen”.
Er zit niet speciaal een informatieve lijn in, zoals bij Dag Roger, waar het dementeringsproces voorgesteld wordt. Ook sensibilisering is niet het hoofddoel, zoals bij onze voorstellingen over Zorg met Aandacht. Er worden niet persé mechanismen in blootgelegd, zoals in de voorstellingen over Diversiteit of Change.
Er wordt ook geen afgelijnd onrecht of een wereldproblematiek in aangekaart.
Het zijn voorstellingen die gaan over dagelijkse thema’s, waar toch, om een of andere reden, niet altijd of overal vlot (genoeg) over gepraat wordt.
De scènes zijn zo opgezet dat er een afwisseling is van “babbels” met toeschouwers en spel. Zaken die over het algemeen niet erg openbaar besproken worden, krijgen zo een forum in grote groep. En dat heeft een tof effect: thema’s worden tot hun normaliteit herleid. Er wordt veel gelachen en gerelativeerd om eigen kleine kantjes. Er worden grote ogen getrokken. Er is kans om te horen en te zien dat er voor vele zaken veel mogelijkheden zijn, en dat dat ok is. En dat dat misschien nieuwe perspectieven opent in eigen situaties.
Het thema wordt samen lang allerlei kanten bekeken, geëxploreerd.
Als ontwerpers best een hele kunst om de settings open genoeg te houden zodat het niet sturend wordt en een bepaalde kijk of subgroep de voorstelling niet gaat domineren. Of om je eigen kaders uit de vraagstelling te weren. Boeiend werk!
Het Agentschap Jongerenwelzijn vroeg zo drie jaar geleden om een voorstelling te maken over opvoeding, met als doel ouders – waarvan zij ervaren dat die zich tegenwoordig vaak platgeslagen voelen door boeken en folders en websites – te laten ervaren dat opvoedingskwesties heus niet uitsluitend voorbehouden zijn aan het geschreven woord. En dat hun eigen verhalen waardevol zijn.
De Gezinsbond liet ons daar ondertussen nog een versie speciaal-voor-papa’s van maken. (Hou onze site in het oog voor de data tijdens de Opvoedingsweek.)
De Dienst Gelijke Kansen van Anderlecht ging met ons in zee voor een voorstelling over Liefde&Relaties (en Sex uiteraard). Daar speelden we vandaag de laatste van in deze reeks.
Het is soms een zotte en luidruchtige toestand, maar het voelt toch ergens als met 100 mensen fijn op café gekwetterd te hebben. Met daarbovenop het heerlijke post-impro-gevoel dat je kan hebben. Ik krijg nog steeds kippenvel van een van de scènes tussen de personages Rosalie en Bertrand daarstraks…
Eigenlijk is het een van de manieren om in een maatschappij waar we een beetje kwijt zijn zaken over te leveren in groep via verhalen, weer meer te gaan vertellen. Ja, zo voelt het misschien ook: als een dorpsgemeenschap die bij een vuur onder de grote eik in een kring verhalen uitwisselt.
